در سال‌های میان دو جنگ جهانی موسولینی که فرزند یک آهنگر بود و در حین جنگ جهانی اول وی به درجهٔ استواری نایل آمده بود، از نارضایتی مردم ایتالیا استفاده کرد و حزب فاشیسم را تشکیل داد او با تشکیل این حزب ادعا می‌کرد که می‌خواهد عظمت روم باستان را برای ایتالیا احیا کند. او اعلام وفاداری خویش نسبت به پادشاه ایتالیا و کلیسا و ادعای خود را مبنی بر اینکه سلحشوری در راه حفظ قانون، قدرت حکومت و نظم بود را مسجل تر گردانید. چندسالی پیش از این وی یک نفر جمهوری‌طلب سر سخت و دشمن طبقهٔ روحانیون بود.
سر انجام در سال ۱۹۲۲ موسولینی توانست فرمان نخست وزیری را از پادشاه ایتالیا بگیرد و به خود لقب دوچه (Duce) یا پیشوا بدهد. در عرض چند سالی بعد از ۱۹۲۴ موسولینی پارلمان ایتالیا را بدل به وجود بی‌خاصیتی کرده، عدهٔ شرکت کنندگان در انتخابات عمومی را کسر نموده و به سانسور مطبوعات پرداخته بود، اتحادیه‌های کارگران را منحل ساخته و کارگران را از حق اعتصاب محروم نموده و سایر احزاب سیاسی را به کل منسوخ کرده بود. دستگاه پلیس مخفی دایر کرد و دادگاه‌های مخصوصی برای محاکمهٔ مخالفین رژِیم تأسیس نمود. هم چنین وی تعدادی از سران باند مافیایسیسیل را بازداشت کرد. پس از روی کارآمدن آدولف هیتلر در سال ۱۹۳۳، او با آلمان و ژاپن دولت‌های محور را به وجود آوردند که در ظاهر هدفشان مبارزه با کمونیسم بود.
موسولینی پس از به قدرت رسیدن سازمان هوشیاری و سرکوب ضد فاشیسم را که به طور مخفف اوورا (OVRA) نامیده می‌شد تشکیل داد.
این سازمان از هرنظر مانند همتای آلمانی خود گشتاپو بود. اعضای اوورا که به دلیل پوشیدن لباس سیاه رنگ به پیراهن مشکی‌ها معروف بودند وظیفه سرکوب مخالفان فاشیسم و مخالفان شخص موسولینی را بر عهده داشتند. حتی قتل یکی از منتقدین موسولینی توسط وابستگان این سازمان حواشی و دردسرهای بزرگی برای وی ایجاد کرد.[۸]
پناهگاه زیرزمینی
موسولینی هم مانند آدولف هیتلر پناهگاه‌های زیرزمینی مقاوم در برابر حملات هوایی داشت. پناهگاه زیرزمینی در اصل انبار شراب در زیرزمین یک ویلا بوده‌است؛ ویلایی متعلق به یک خانواده نجیب‌زاده ایتالیایی. موسولینی دستور داد این محل را برای اقامت او و خانواده‌اش آماده کنند. با آغازجنگ جهانی دوم که در آن ایتالیای فاشیستی شانه به شانه آلمان نازی می‌جنگید، «دوچه» (پیشوا) در سال ۱۹۴۰ دستور داد پناهگاه را در برابر حملات هوایی مقاوم‌سازی کنند. دیوارهای بتنی این پناهگاه بیش از یک متر ضخامت دارند و درهای آن در برابر نفوذ هوا عایق‌بندی شده‌اند. این تدبیر برای مقابله با حملات احتمالی با گازهای سمی اندیشیده شده بود. علاوه بر این در سال‌های دهه ۱۹۴۰ در زیرزمین پناهگاه‌هایی از این دست دستگاه‌هایی نصب می‌شد که از قرار معلوم می‌توانستند هوای سمی را تصفیه کنند. این پناهگاه یکی از خصوصی‌ترین عرصه‌های زندگی موسولینی بود.
